Dag 4, maandag 12 december 2016.

Programma vandaag: Wadi Hammamat.

Vandaag weer om 5 uur opgestaan, het ontbijt lag keurig netjes voorbereid voor mij in de koelkast, vervolgens werd ik om 6 uur opgepikt en reden we richting de Wadi Hammamat.

De Wadi Hammanat is een droge rivierbedding in de oostelijke woestijn van Egypte tussen El Quisier en Qena, dit gebied was vroeger een belangrijke handelsroute alsmede een belangrijke mijnstreek, de drieduizend jaar oude rotsgraveringen en graffiti maken het tot een interessante toeristische trekpleister.

Onderweg naar de Wadi, liet onze deskundige gids Tayeb de auto stoppen "in the middle of nowhere" bij een rots, op deze rots bleek al enig graffitiwerk te staan.
Na het bekijken van de rots kwamen we een half uurtje later bij een oude Romeinse waterput, ook weer leuk om te zien.

Onderweg naar de Wadi Hammanat Klik op de foto om er meer te zien

Voor een impressie van de Wadi Hammamat, klik hieronder.

Na zoveel mogelijk te hebben bekeken, was het tijd om de bewakers te bedanken, een fooi dus en samen met hun een kopje thee te drinken. Na deze plichtplegingen reden we verder, de bedoeling was om een goudmijn te bekijken, maar deze was op last van het leger wegens de onrust in Caïro gesloten helaas. 10 minuten verder met de auto stopten we bij een truckersstandplaats om wat te drinken en om een Grieks/Romeins werkdorp te bekijken dat aan de overkant ligt, hier verbleven de arbeiders van deze mijnstreek, enigszins vergelijkbaar met Deir El-Medina.

Grieks/Romeins werkersdorp Klik op de foto om er meer te zien

Nog een minuut of 10 verder met de auto ligt een Romeins fort.

Romeins fort Klik op de foto om er meer te zien

Na het bezoek aan het Romeinse fort draaiden we om, om de terugreis te beginnen, daarbij kwamen we onderweg nog een aantal plekken tegen alwaar zich de nodige inscripties bevinden.

Op de terug weg

Schitterend, ook weer iets om niet te vergeten, de dagtrip meer dan waard. Het schijnt dat in de Wadi nog veel meer te zien valt echter kun je daar niet per auto komen en zul je van een dromedaris of kameel gebruik moeten maken, iets wat ik hoogstwaarschijnlijk een volgende keer zeker zal gaan doen, maar dat is toekomstmuziek.

Terug in Luxor eerst maar weer even een biertje gedronken bij Mohamed, waarbij ons gelijk verplicht werd om de volgende dag daar een afscheidsdinner te nuttigen.

	Mohamed Abdul Rasul, met zijn opa, op oude en jonge lijftijd.

Om 1900 uur was het tijd om aan te schuiven bij Claus de manager van het Marsam hotel en zijn gast Dr. Bruno Sandkühler. Kan wel zeggen dat ik blij ben dat ik deze uitnodiging heb aangenomen want Bruno bleek iemand te zijn die al in 1958 samen met een aantal anderen is begonnen met het fotograveren van alle graftombes in de omgeving van Luxor, een gigantische klus maar wel heel mooi om te doen, stel je maar eens voor hoe het er toen uit zag, alles nog zonder glasplaten er voor. Hij heeft deze tienduizende foto's onlangs vrij gegeven voor het publiek en deze worden gepubliceerd op een website, wil je het adres hiervan hebben, dan stuur mij maar even een email en zal ik deze doorgeven. Ik kan je wel zeggen dat dit zeer de moeite waard is. Geweldig om zulke interessante mensen te leren kennen en het mooiste is dat hij totaal geen arrogantie of iets dergelijks ten toon spreidde maar lekker heel gewoon en aardig is.